dit jaar toch nog een stukkie verder

Hallo allemaal,

Hoewel het niet gedacht en verwacht was, ivm met Ronald's nieuwe heup, zijn we toch weer een stukkie verder.
Nadat we het "basiskamp" opgesteld hadden in Etroubles in het Aosta dal. ben ik toch aan het lopen begonnen met Floor. Ronald bracht ons weg en haalde ons op en zorgde dan voor een lekkere lunch. Want het zijn geen hele dagtochten geworden. Ten eerste omdat ik dat niet gezellig voor Ronald vond , maar ook omdat ik door mijn verpleegkundige taken de afgelopen 8 weken totaal niet getrained had, en wij ook geen herhaling met Floor d'r pootjes wilden hebben door te lang te lopen.
De eerste dag begon boven op de St Bernardpas, het punt waar we vorig jaar waren gestopt. Het was er koud, nat en mistig, maar ik had enorm veel zin en Floor ook want die dook meteen in een net ontdooid plasje sneeuwsmeltwater. Volgens het boek moest ik bij het standbeeld van St Bernard recht naar beneden, dat had ik al gelezen dus als een dolle hond met een blije hond naar beneden. Maar er stonden zoveel nummers, letters en pijlen van allerlei routes dat ik toch maar terug ben gegaan naar het hotel om eens goed te kijken welk nummer voor mij van toepassing zou zijn. Heel verstandig dus van mij. Het was zo mistig dat ik het standbeeld niet meer heb gezien en ondertussen jammerde ik van de koude handen. Had ik maar handschoenen mee genomen.
Maar de tocht was prachtig al was het steil naar beneden. Mijn knieën en grote teen hebben erg veel pijn gedaan. Ik ben die dag gezakt van 2469 meter naar 1614 meter; een flinke aanslag op mijn spieren.
Maar wat was het weer mooi, niemand gezien, alleen Floor en ik in een heel ruig landschap in de regen maar wat heb ik weer genoten van de ruimte, de leegte én de bloemen. Ik heb Ronald beloofd als hij het volgend jaar toch ook nog wil lopen ik het dan nogmaals met hem ga doen, maar dan aan het einde van de hele wandel expeditie want de spierpijn de volgend dag was niet normaal meer. Ronald is alle apotheken afgeweest voor paracetamol want ik was gewoon niet lekker van de spierpijn.
Ik heb me voorgenomen als ik het nogmaals ga lopen ik een herbarium wil aanleggen want de bloemen waren weer zooooo prachtig. Heb nog geen idee hoe ik dat aan moet pakken tijdens zo'n toch wel moeilijke zware tocht, maar ik ga het doen.
Floor heeft de afdaling denk ik drie keer gelopen want die was helemaal in haar element. Geen hitte, veel water en veel te snuffelen, marmotten denk ik, want daar leek het terrein op allemaal stenen met gaten ertussen.
Ronald stond te wachten in Saint Rhemy en Bosses en was blij me te zien na ruim 3 uur want hij vond het toch wel spannend wij samen alleen op die berg in de mist.

De volgende dag ging van Saint Rhemy en Bosses (1614) naar de camping in Etroubles (1266) Op dit traject was het moeilijk om de weg te vinden en erop te blijven. Er was een tunnel gebouwd, huizen in St Leonard bijgebouwd en zo verandert er toch veel wat natuurlijk nog niet in de beschrijving staat. Het "pad" was wederom heel steil, maar we liepen niet meer helemaal alleen én het was behoorlijk warm. Onderweg moesten we soms door manshoog gras en brandnetels en vroeg ik me echt af of ik nu eindelijk eens de weg kwijt was, maar uiteindelijk stonden we voor een koeientouw over het pad met daarachter 10 jonge stieren mét horens. Nu teruggaan was echt geen optie, met geen mogelijkheid kon ik daar nog tegenop gaan. Dus Floor aan de lijn en over het schrikdraad en maar weer de oude truc: kletsen en lullen tegen de stieren, tegen Floor maar ook vooral tegen mezelf, want ik had het er niet echt op. Maar we hebben door de blubber en de drek de andere kant van het alpenweitje bereikt en waren zó over het schrikdraad. In het dorpje werd op dat moment een bruid door haar ouders lopend naar de kerk gebracht en dat was weer leuk om te zien. Ik was in het dal aanbeland en ben de rivier gaan volgen die naar de camping stroomt omdat het ging onweren en ik geen zin had om op een of ander onmogelijk paadje in noodweer te belanden. Floor kon lekker steeds in het water. het was verder een mooie bosrijke route. Ronald zat op de camping om ons te wachten en we zijn 's middags naar Aosta gegaan, een erg mooie stad.

Dag drie bracht ons van de camping in Etroubles naar Ginod (949)
Bij Echevennoz stroomde een heel helder riviertje dat soms gewoon een riviertje was, soms in een betonnen bak moest stromen en soms met buizen onder de grond verdween. en dat alles in een prachtig bos. Floor heeft heel veel door het water gelopen al moesten er ook wel veel steentjes het water in gegooid worden die zij dan opspoort maar dan met een grote kei boven water komt. Ik was alleen steeds bang dat ze door de sterke stroom in zo'n buis zou verdwijnen. de kanten waren soms steil en dan was het wel eens heel lastig om haar eruit te krijgen. Het venijn zat in het laatste stukje wat heel erg steil naar beneden ging; weer hangen in m'n schoenen. de nagel van mijn grote teen is nog blauw.


De laatste dag ging van Ginod naar Aosta Cathedrale Giovanni (580)
De tocht was niet zo mooi; bijna alleen maar over asfalt langs de autoweg, niet mooi, herrie, gevaarlijk en heet. Van het boek klopt niets meer en ik vertrouw volledig weer op gele pijlen. Volgend jaar gaan we eerst in Aosta het nieuwste routeboek kopen. want de Via Francigena leeft wel in Italië. Ik denk dat ze het succes van Santiago de Compostella een beetje ruiken. want de wegwijzers zijn er wel. Nu de voorzieningen zoals slaapplaatsen nog. want volgend jaar willen we weer verder en dan toch op z'n pelgrims en dus niet met het kippie.
Ronald kwam op hetzelfde moment aanlopen bij de kathedraal en was ondertussen onderhanden genomen door een Italiaanse barbier, en zag er weer patent uit. Hij moet maandag ná drie maanden weer aan het werk en moest de revalidatie-look nog even kwijt. Floor had het erg warm, en is onder de tafel van het terras waar we heerlijk pizza hebben gegeten en heeft zich niet meer verroerd. Volgend jaar gaan we dus vroeger in het jaar lopen want dit vond ik ook al veel te warm.
Moe maar voldaan hebben we Aosta verlaten, tevreden dat ik toch een traject gelopen had. Rome here we come, Volgend jaar beginnen we bij de kathedraal en gaan dan richting Vercelli en verder en verder.
Dit was het verslag van dit jaar kort maar krachtig maar het was niet anders, heupen gaan voor. Nu ga ik nog proberen wat foto's erbij te plakken , maar anders komt dat op een later moment, Als mijn broer en schoonzus een en ander weer op de Ronald en Lucia site weten te krijgen.

groetjes en tot volgend jaar